Willeke Kweens

Partneralimentatie

In de loop van de jaren is men in Nederland anders gaan kijken naar het partneralimentatie en de duur daarvan. De basisgedachten zijn evenwel hetzelfde gebleven: na het uiteengaan is er sprake van een postrelationele solidariteit en die maakt dat men over en weer onderhoudsplichtig is jegens elkander. Eén van de uitgangspunten is overigens ook nog steeds dat een ex-partner in beginsel wel moet proberen ‘zijn/haar eigen broek op te houden’. Men moet dus trachten zoveel als mogelijk in het eigen levensonderhoud te voorzien. Lukt dat niet, dan moet de ex-partner – voor zover zijn/haar draagkracht dat toelaat en de ander er behoefte aan heeft – een bijdrage in de kosten van levensonderhoud van de ander betalen (partneralimentatie). In de loop van de jaren is men echter anders gaan kijken naar de duur van de alimentatieverplichting. Voorheen was er in theorie sprake van een levenslange verplichting. Sedert midden jaren ’90 is de duur beperkt tot zo’n 12 jaar en recente wetgeving maakt dat de alimentatieduur nog verder bekort is. De hoofdregel is dat de alimentatieverplichting in beginsel bestaat voor een periode gelijk aan de helft van de duur van het huwelijk met een maximum van 5 jaar. Daar zijn echter de nodige uitzonderingen op. De uitzonderingen hebben te maken met de duur van het huwelijk en het aantal jaren voordat de AOW-gerechtigde leeftijd door de alimentatiegerechtigde wordt bereikt. Voorts is de leeftijd van het jongste kind geboren uit het huwelijk, van belang. Wilt u daar meer over weten? Bel ons even en dan weet u wat in beginsel op u van toepassing is.